“De vrijheid, het buiten zijn, de kick wanneer je naar beneden roetsjt: ik vind skiën gewoon een waanzinnige sport. Als ik op die piste sta en de Oostenrijkse frisse lucht inadem, vergeet ik alles. Dan ben ik helemaal in het hier en nu. Ik ski al sinds mijn zevende, dus inmiddels kan ik het aardig. Zwarte piste, voor- of achteruit; het maakt mij niet. Daarbij is het ontzettend gezellig. Naast mijn vrouw en kinderen gaat er altijd een grote groep familie en vrienden mee. ‘s Avonds moe maar voldaan lekker Bourgondisch uit eten en dan nog even een spelletje of wandeling... ik geniet er enorm van!”

Geplande toiletbezoekjes

“Skiën met een stoma vind ik geen probleem. Iedereen weet dat ik, voor we ‘s morgens de deur uit gaan, als laatste nog even naar het toilet ga om met een leeg zakje aan de dag te beginnen. Tijdens het skiën merk ik er verder eigenlijk niets van. Natuurlijk moet ik af en toe legen. Maar ja, iedereen moet wel eens naar de wc. Vóór mijn stoma had ik daar door mijn darmziekte eigenlijk meer last van. Want als ik dan moest, moest ik ook gelijk. Nu kan ik het tenminste nog plannen. Ik geef altijd op de piste mijn jas en trui al af, zodat ik zo min mogelijk hoef uit te trekken in zo’n toilethokje.”

Een oplossing

“Op mijn 21e kreeg ik colitis ulcerosa. Ik zei altijd gekscherend: ‘Op mijn 75e heb ik een stoma’. Het werd veertig jaar eerder... Maar ach, ik heb het eigenlijk nooit erg gevonden. Ik ben een oplosser, op mijn werk doe ik niet anders dan problemen oplossen. Zo zag ik mijn stoma ook: als een oplossing. Ik ben gewoon doorgegaan: ik til kinderen, heb een boot gebouwd, lig in kruipruimtes, scheur met RIB-boten over het water. Omdat ik een prolaps heb, een uitstulping van de darm, draag ik een stomakap. Het is heel typisch, maar elk jaar breek ik er wel eentje! En elke keer weer wordt mij gevraagd om hem op te sturen, want niemand breekt die dingen. Maar wat wil je, ik lig er met honderd kilo bovenop.”

Pech op pech

“De afgelopen twaalf jaar heb ik flink wat pech gehad. Dat begon met zestig centimeter ontstoken darm waar we nog maar net op tijd bij waren. Na de operatie en het stoma kreeg ik er een zware longembolie achteraan. Ik ben lang uit de running geweest. Een paar jaar later kreeg ik een dubbele hernia. En in 2018 werd er dysplasie geconstateerd, een voorloper van darmkanker. Dat betekende weer een operatie. Daarna kwam ik ook nog eens in een burn-out terecht... Het is steeds gevolg op gevolg op gevolg. Maar toch ga ik door en sta ik als het even kan ieder jaar weer op die ski’s. Tja, ik ben nu eenmaal een positieve idioot.”

Reservetijd

“Weet je, in 2008 was het twee keer achter elkaar echt kantje boord met mij. Eerst die ontstoken darm en toen de longembolie. Dat doet wat met je! Maar ik ben er uiteindelijk juist een levensgenieter van geworden. Want ik had er ook niet meer kunnen zijn. Voor mijn gevoel zit ik in reservetijd, en dat maakt elke dag een cadeautje.”