3 juni 2020

Twee stoma’s en een rolstoel houden avontuurlijke Erica van Leeuwen niet tegen: ze gaat emigreren! Voor ZorgSpeciaal houdt ze een blog bij.

“Yes, we mogen weer!” Met mondkapjes op huizenjacht

Daar zitten we dan, in de auto. Mondkapjes op, handschoenen aan en de verklaring van de makelaar op het dashboard. Helemaal voorbereid om in deze coronatijd de grens naar België over te steken. Maar wat denk je, als we aankomen bij de grens? Helemaal niks! In geen velden of wegen is er douane of politie te bekennen. Stomverbaasd rijden Ronald en ik door. Eenmaal in België kijken we elkaar aan en schieten we keihard in de lach. Is hier nu al die drukte om?

De sfeer zit er goed in vandaag. Bijna twee maanden lag onze huizenjacht stil vanwege het coronavirus. Maar vorige week werden we ineens uitgenodigd voor een bezichtiging. Yes, we mogen weer! Dus zijn we helemaal happy op pad. Op naar een vrijstaand huisje in Weelde, met een ruime tuin en de badkamer op de begane grond. Vol verwachting klopt ons hart…

Als we binnenkomen, moeten we meteen (letterlijk!) een drempel over. Vervolgens schrikken we van de stank in het huis. Goed, daar kan je iets aan doen. Een groter probleem is de badkamer, die dan wel beneden is maar te klein om er met mijn rolstoel in te kunnen draaien. Ook de slaapkamer is krap. En omdat het een huurhuis is, kan je dit soort dingen niet aanpassen. Helaas… hoe schattig het huis ook is, het is nog niet óns Belgische paleisje.

“Erg teleurgesteld?”, vraagt Ronald op de terugweg. “Ach, het is jammer”, zeg ik. “Maar er zijn meer vissen in de vijver.” Zo makkelijk laat ik me niet uit het veld slaan. Ik ben allang blij dat er weer actie in onze plannen zit. De afgelopen tijd is pittig voor me geweest, met alle coronamaatregelen. Er is niemand die langskomt en zelfs mijn ouders die om de hoek wonen, zie ik nauwelijks. Zelf kan ik nergens naartoe, want de chauffeur van de regiotaxi mag me het busje niet in helpen. Ik voelde me opgesloten en afhankelijk…

Daarbij werd mijn MRI-scan vanwege de coronacrisis eerst uitgesteld. Begin mei kreeg ik een nieuwe datum: zaterdag de 16e. Maar toen ging het niet door omdat ik een hele heftige reactie had op de prednison die ik vooraf moest slikken. De nacht voor de 16e lag ik duizelig en met hartkloppingen in bed. En ’s morgens kon ik niet eens mijn rolstoel inkomen. Dus moesten we afbellen. Nu zit ik nog steeds in onzekerheid over wat er met mijn hoofd aan de hand is. Volgende week hoor ik wanneer ik weer mag.

Maar nu, al cruisend door België, ben ik alleen maar vrolijk. Dat we weer met onze emigreerplannen bezig zijn, geeft me energie. “Zijn er ook hypotheken waar je geen dertig jaar aan vastzit?”, vraag ik Ronald. “O ja, er zijn allerlei constructies.” In eerste instantie leek kopen ons een te spannende en definitieve stap. Maar nu we erover doorpraten, zien we eigenlijk ook veel voordelen. Bijvoorbeeld dat je het huis zelf naar wens kunt aanpassen. Met mij in de rolstoel en Ronald als handige duizendpoot is dat toch wel ideaal!

“Komende week zoek ik het allemaal uit”, zeg ik. Ik houd wel van een uitzoekklus, zeker als het om ons emigreeravontuur gaat. En het is gelijk een prettige afleiding. “Ik heb er alle vertrouwen in, mop”, lacht Ronald. “Laat dat maar aan jou over.”

Is kopen een optie? En wanneer krijgt Erica eindelijk de MRI-scan? Je leest het in de volgende blog!

Erica vertrekt! #1
Erica vertrekt! #2
Erica vertrekt! #3
Erica vertrekt! #4
Erica vertrekt! #5
Erica vertrekt! #6
Erica vertrekt! #7