10 december 2019
Twee stoma’s en een rolstoel houden avontuurlijke Erica van Leeuwen niet tegen: ze gaat emigreren! Voor ZorgSpeciaal houdt ze een blog bij.
“Mijn ouders achterlaten, dat is een pijnlijk nadeel van vertrekken”
‘Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann.’ Zoals altijd wanneer de muziek van Nena aanstaat, kan ik niet anders dan keihard meezingen. Nu helemaal, want hoe toepasselijk is deze tekst bij onze emigratieplannen? Het betekent namelijk ‘Wie dan ook, waar dan ook, wanneer dan ook’. Ronald kijkt me grinnikend aan. “Ik ben zo blij dat je weer vrolijk bent”, zegt hij…
We
zitten in de auto en komen terug van een emigratiebeurs. En ja, ik ben
inderdaad vrolijk! Ik word gewoon heel blij van die plannen van ons. Net op de
beurs hebben we weer heerlijk zitten rondkijken en fantaseren. Eerlijk is
eerlijk, ik was echt toe aan een nieuw avontuur. De laatste maanden zat ik een
beetje in een dip. Dat rottige weer, het vele thuiszitten...
Ik draai de volumeknop wat lager. “Zullen we nog even bij mijn ouders binnenwippen voor we thuis zijn?”, vraag ik. Mijn ouders wonen twee minuten bij ons vandaan en ik ben heel close met hen. Ronald vindt het prima en neemt de bocht. “Zo, een emigratiebeurs?” zegt mijn vader als hij hoort waar we vandaan komen. “Jullie gaan er echt voor he? Nou, als ik twintig jaar jonger was, had ik precies hetzelfde gedaan!” Ik ben hem dankbaar. Want als enige dochter vind ik dit natuurlijk wel een pijnlijk nadeel van vertrekken… dat ik hen achterlaat. Maar mijn ouders zijn alleen maar enthousiast! “Nou, dan hebben wij een paar keer per jaar een heerlijke vakantie!”, was mijn moeders reactie toen we voor het eerst over Mallorca begonnen.
Baankansen op Mallorca
Avonds na de zuurkoolstamppot kruipen Ronald en ik nog even achter de laptop. We zijn benieuwd of er nieuwe antwoorden zijn op de Facebook-groep ‘Nederlanders op Mallorca'. Ronald heeft de afgelopen weken informatie gezocht over de kansen op een baan voor hem op het eiland. Maar als ‘Onderhoudsmonteur Industriële Machines’ is dat niet makkelijk. Een half jaartje in de horeca werken vindt hij prima, maar voor de lange termijn is dat toch niet echt een oplossing. En met zijn 48 jaar heeft hij nog best wat werkjaren te gaan.
We hebben twee nieuwe reacties! Maar ai, ze bevestigen waar we al bang voor waren: geen werk op Mallorca in Ronalds tak van sport. “En nu?” vraag ik Ronald. Hij zucht en zegt: “Ik weet het niet schat. We zullen toch 365 dagen moeten eten. Ik zie het eigenlijk niet zitten…” Ik pak zijn hand en zeg wat ik al langer dacht: “Weet je wat? We bewaren Mallorca voor na ons pensioen en gaan nu voor plan B…!”
Plan B? Je leest het in de volgende blog van Erica!
Erica vertrekt! #1
Erica vertrekt! #2
Erica vertrekt! #3
Erica vertrekt! #4
Erica vertrekt! #5
Erica vertrekt! #6
Erica vertrekt! #7